خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
( مسئله 1363) اگر پدر نماز و روزه خود را به جا نياورده باشد، چنانچه از روى نافرمانى ترك نكرده و مى توانسته قضا كند، بر پسر بزرگتر واجب است كه بعد از مرگش به جا آورد، يا براى او اجير بگيرد; و نيز روزه اى را كه در سفر نگرفته، اگرچه نمى توانسته قضا كند، احتياط واجب آن است كه پسر بزرگتر قضا نمايد، يا براى او اجير بگيرد.
( مسئله 1364) اگر پسر بزرگتر شك دارد كه پدرش نماز و روزه قضا داشته يا نه، چيزى بر او واجب نيست.
( مسئله 1365) اگر پسر بزرگتر بداند كه پدرش نماز قضا داشته و شك كند كه به جا آورده يا نه، بنا بر احتياط واجب بايد قضا نمايد.
( مسئله 1366) اگر معلوم نباشد كه پسر بزرگتر كدام است، قضاى نماز و روزه پدر بر هيچ كدام از پسرها واجب نيست; ولى احتياط مستحب آن است كه نماز و روزه او را بين خودشان قسمت كنند يا براى انجام آن، قرعه بزنند.
( مسئله 1367) اگر ميّت وصيّت كرده باشد كه براى نماز و روزه او اجير بگيرند، بعد از آنكه اجير، نماز و روزه او را به طور صحيح به جا آورد، بر پسر بزرگتر چيزى واجب نيست.
( مسئله 1368) اگر پسر بزرگتر بخواهد نماز پدرش را بخواند، بايد به تكليف خود عمل كند، مثلاً نماز را ايستاده بخواند.
( مسئله 1369) كسى كه خودش نماز و روزه قضا دارد، اگر نماز و روزه پدر هم بر او واجب شود، هر كدام را اول به جا آورد صحيح است.
( مسئله 1370) اگر پسر بزرگتر موقع مرگ پدر، نابالغ يا ديوانه باشد وقتى كه بالغ شد يا عاقل گرديد، بايد نماز و روزه پدر را قضا نمايد; و چنانچه پيش از بالغ شدن يا عاقل شدن بميرد، بر پسر دوم چيزى واجب نيست.
( مسئله 1371) اگر پسر بزرگتر پيش از آنكه نماز و روزه پدرش را قضا كند بميرد، بر پسر دوم چيزى واجب نيست.
منبع : رساله توضیح المسائل [منبع الکترونیکی]
( مسئله 1345) كسى كه نماز واجب خود را در وقت آن نخوانده، بايد قضاى آن را به جا آورد، اگرچه در تمام وقت نماز، خواب مانده يا به واسطه مستى نماز نخوانده باشد; ولى نمازهاى يوميه اى را كه زنْ در حال حيض يا نفاس نخوانده، قضا ندارد.
( مسئله 1346) اگر كسى بعد از وقت نماز بفهمد نمازى كه خوانده باطل بوده، بايد قضاى آن را بخواند.
( مسئله 1347) كسى كه نماز قضا دارد، بايد در خواندن آن كوتاهى نكند، ولى واجب نيست كه فوراً آن را به جا آورد.
( مسئله 1348) كسى كه نماز قضا دارد، مى تواند نماز مستحبّى بخواند.
( مسئله 1349) اگر انسان احتمال دهد كه نماز قضايى دارد يا نمازهايى را كه خوانده صحيح نبوده، مستحبّ است احتياطاً قضاى آن را به جا آورد.
( مسئله 1350) قضاى نمازهاى يوميه لازم نيست به ترتيب خوانده شود، مثلا كسى كه يك روز نماز عصر و روز بعد نماز ظهر را نخوانده، لازم نيست اول نماز عصر و بعد از آن نماز ظهر را قضا نمايد.
( مسئله 1351) اگر بخواهد قضاى چند نماز غير يوميه مانند نماز آيات را بخواند، يا مثلا بخواهد قضاى يك نماز يوميه و چند نماز غير يوميه را بخواند، لازم نيست آنها را به ترتيب به جا آورد.
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
( مسئله 1332) مسافر مى تواند در «مسجدالحرام» و «مسجدالنبى (صلى الله عليه وآله) » و «مسجد كوفه» نمازش را تمام بخواند و همچنين است در مكّه و مدينه. ولى اگر بخواهد در جايى كه اول جزو اين مساجد نبوده و بعد به اين مساجد اضافه شده و يا در غير مسجدالحرام و مسجدالنبى (صلى الله عليه وآله) از جاهاى ديگر مكّه و مدينه نماز بخواند، احتياط مستحب آن است كه شكسته بخواند، اگرچه اقوى، صحّت تمام است ; همچنين مسافر مى تواند در حرم و رواق حضرت سيّدالشهدا (عليه السلام) بلكه در مسجد متصل به حرم نمازش را تمام بخواند.
( مسئله 1333) كسى كه مى داند مسافر است و بايد نمازش را شكسته بخواند، اگر در غير از چهار مكانى كه در مسئله قبل گفته شد عمداً تمام بخواند، نمازش باطل است; همچنين اگر فراموش كند كه نماز مسافر شكسته است و تمام بخواند و در وقتْ يادش بيايد، بايد نمازش را اعاده نمايد; و اگر در خارج از وقتْ يادش بيايد و يا در وقت، ليكن ضيق وقت مانع از ادا باشد، بنا بر احتياط مستحب بايد قضا نمايد.
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
«مسافر» بايد نماز ظهر و عصر و عشا را با هشت شرط، شكسته به جا آورد، يعنى دو ركعت بخواند:
شرط اول، آنكه سفر او كمتر از هشت فرسخ شرعى نباشد;
( مسئله 1250) كسى كه رفتن و برگشتن او هشت فرسخ است، اگرچه رفتن او كمتر از چهار فرسخ هم باشد، بايد نمازش را شكسته بخواند، چه همان روز و شب بخواهد برگردد يا غير آن روز و شب.
( مسئله 1251) اگر سفر او مختصرى از هشت فرسخ كمتر باشد، يا نداند كه سفرش هشت فرسخ شده است يا نه، نبايد نمازش را شكسته بخواند و چنانچه شك كند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، در صورتى كه تحقيق كردن برايش مشقّت دارد، بايد نمازش را تمام بخواند و اگر مشقّت ندارد، بنا بر احتياط واجب، بايد تحقيق كند كه اگر فرد مورد اطمينانى بگويد، يا بين مردم معروف باشد كه سفر او هشت فرسخ است، بايد نمازش را شكسته بخواند.
( مسئله 1252) كسى كه يقين دارد سفر او هشت فرسخ است، اگر نماز را شكسته بخواند و بعد بفهمد كه هشت فرسخ نبوده، بايد آن را چهار ركعتى به جا آورد و اگر وقت گذشته، قضا نمايد.
( مسئله 1253) كسى كه يقين دارد سفرش هشت فرسخ نيست يا شك دارد كه هست يا نه، چنانچه در بين راه بفهمد كه سفر او هشت فرسخ بوده، اگرچه كمى از راه باقى باشد، بايد نمازش را شكسته بخواند; و اگر بعد از تمام خواندن نماز، فهميد سفرش هشت فرسخ بوده، بنا بر احتياط مستحب، دوباره شكسته اعاده نمايد و اگر وقتِ نماز گذشته، شكسته قضا نمايد.
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
( مسئله 1229) سجده و تشهّدى را كه انسان فراموش كرده و بعد از نماز، قضاى آن را به جا مى آورد، بايد تمام شرايط نماز، مانند پاك بودن بدن و لباس و رو به قبله بودن و شرطهاى ديگر را داشته باشد.
( مسئله 1230) اگر كسى سجده يا تشهّد را چند دفعه فراموش كند، مثلا يك سجده از ركعت اول و يك سجده از ركعت دوم را فراموش نمايد، بايد بعد از نماز، قضاى هر دو را با سجده هاى سهوى كه براى آنها لازم است، به جا آورد و لازم نيست معيّن كند كه قضاى كدام يك آنهاست.
( مسئله 1231) اگر نمازگزار يك سجده و تشهّد را فراموش كند، احتياط واجب آن است كه هر كدام را اول فراموش كرده، اول قضا نمايد، و اگر نداند كدام اول فراموش شده، بايد احتياطاً يك سجده و تشهّد و بعد يك سجده ديگر به جا آورد، يا يك تشهّد و يك سجده و بعد يك تشهّد ديگر به جا آورد، تا يقين كند سجده و تشهّد را به ترتيبى كه فراموش كرده، قضا نموده است.
( مسئله 1232) اگر انسان به خيال اينكه اول سجده را فراموش كرده، اول قضاى آن را به جا آورد و بعد از خواندن تشهّد يادش بيايد كه اول تشهّد را فراموش كرده، احتياط واجب آن است كه دوباره سجده را قضا نمايد، و نيز اگر به خيال اينكه اول تشهّد را فراموش كرده، اول قضاى آن را به جا آورد، و بعد از سجده يادش بيايد كه اول سجده را فراموش كرده، بنا بر احتياط واجب بايد دوباره تشهّد را بخواند.
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
( مسئله 1228) دستور سجده سهو اين است كه نمازگزار، بعد از سلام نماز، فوراً نيّت سجده سهو كند و پيشانى را به چيزى كه سجده بر آن صحيح است، بگذارد و بگويد:
«بِسْمِ اللهِ وَبِاللهِ وَ صَلَّى اللهُ عَلَى مُحَمَّد وَ آلِهِ»، يا بگويد: «بِسمِ اللهِ وَ بِاللهِ اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد و آلِ مُحَمَّد» ; ولى بهتر است بگويد: «بِسْمِ اللهِ وَ بِاللهِ اَلسَّلامُ عَلَيكَ اَيُّهَا النَّبِىُّ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكاتُه» . بعد بايد بنشيند و دوباره به سجده رود و يكى از ذكرهايى را كه گفته شد، بگويد و بنشيند و بعد از خواندن تشهّد، سلام دهد، هر چند عدم شرطيّت ذكر مخصوص، مانند عدم شرطيّت شرايط سجده در سجده سهو اقوى است. آرى، آنچه در تحقّق و صدق سجده معتبر است، در سجده سهو نيز معتبر است.
منبع : رساله توضیح المسائل [منبع الکترونیکی]
( مسئله 1214) براى چهار چيز بعد از سلام نماز، انسان بايد دو سجده سهو ـ به دستورى كه بعداً گفته مى شود ـ به جا آورد:
1. چنانچه فرد در بين نماز، سهواً حرف بزند;
2. چنانچه انسان در جايى كه نبايد نماز را سلام دهد (مثلاً در ركعت اول) سلام دهد;
3. در صورتى كه تشهّد را فراموش كند;
4. هرگاه در نماز چهار ركعتى، بعد از سجده دوم، شك كند كه چهار ركعت خوانده يا پنج ركعت; و در دو مورد هم احتياط مستحب آن است كه سجده سهو بنمايد:
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
(مسئله 1193)كسى كه نماز احتياط بر او واجب است; بعد از سلام نماز بايد فوراً نيّت نماز احتياط كند و تكبير بگويد و حمد را بخواند و به ركوع رود و دو سجده نمايد. پس اگر يك ركعت نماز احتياط بر او واجب است، بعد از دو سجده، تشهّد بخواند و سلام دهد، و اگر دو ركعت نماز احتياط بر او واجب است، بعد از دو سجده، يك ركعت ديگر مثل ركعت اول به جا آورد و بعد از تشهّد، سلام دهد.
(مسئله 1194) نماز احتياط، سوره و قنوت ندارد و نبايد نيّت آن را به زبان آورد، چون بين نماز احتياط و نماز، نبايد چيزهايى كه نماز را باطل مى كند، انجام داد و ركعات احتياط، در حكم ركعات نماز است، و احتياط واجب آن است كه نمازگزار، سوره حمد را آهسته بخواند، ولى مستحب است «بسمِ اللّه الرَّحمن الرَّحيم» آن را بلند بگويد.
(مسئله 1195)اگر نمازگزار پيش از خواندن نماز احتياط بفهمد، نمازى كه خوانده درست بوده، لازم نيست نماز احتياط را بخواند; و اگر در بين نماز احتياط بفهمد، لازم نيست آن را تمام نمايد.
(مسئله 1196)اگر نمازگزار پيش از خواندن نماز احتياط بفهمد كه ركعتهاى نمازش كم بوده، چنانچه كارى كه نماز را باطل مى كند، انجام نداده باشد، بايد آنچه از نماز را نخوانده بخواند و براى سلام بيجا دو سجده سهو بنمايد; و اگر كارى كه نماز را باطل مى كند، انجام داده باشد ـ مثلا از قبله رو برگردانده ـ بايد نمازش را دوباره به جا آورد.
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
(مسئله 1177)در نُه صورت اگر در شماره ركعتهاى نماز چهار ركعتى شك كند، بايد فكر نمايد، پس اگر يقين يا گمان به يك طرفِ شك پيدا كرد، همان طرف را بگيرد و نماز را تمام كند، وگرنه به دستورهايى كه گفته مى شود عمل نمايد و آن نُه صورت از اين قراراند:
1. در صورتى كه بعد از تمام شدن ذكر واجب سجده دوم، شك كند دو ركعت خوانده يا سه ركعت، كه بايد بنا بگذارد سه ركعت خوانده و يك ركعت ديگر بخواند و نماز را تمام كند و بعد از نماز يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته به دستورى كه بعداً گفته مى شود به جا آورد;
2. شكّ بين دو و چهار بعد از تمام شدن ذكر واجب سجده دوم، كه بايد بنا بگذارد چهار ركعت خوانده و نماز را تمام كند و بعد از نماز، دو ركعت نماز احتياط ايستاده بخواند;
3. شكّ بين دو و سه و چهار بعد از تمام شدن ذكر واجب سجده دوم، كه بايد بنا را بر چهار بگذارد و بعد از نماز دو ركعت نماز احتياط ايستاده و بعد دو ركعت نشسته به جا آورد، ولى اگر بعد از سجده اول يا پيش از تمام شدن ذكر واجب سجده دوم، يكى از اين سه شك برايش پيش آيد، مى تواند نماز را رها كند و دوباره بخواند;
4. شكّ بين چهار و پنج بعد از تمام شدن ذكر واجب سجده دوم، كه بايد بنا را بر چهار بگذارد و نماز را تمام كند و بعد از نماز دو سجده سهو به جا آورد، ولى اگر بعد از سجده اول، يا پيش از تمام شدن ذكر واجب سجده دوم، اين شك براى او پيش آيد، بنا بر احتياط استحبابى به دستورى كه گفته شد عمل كند، اگرچه نمازش باطل است و بايد دوباره بخواند;
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
(مسئله 1145)شكهايى كه نبايد به آنها اعتنا كرد، از اين قراراند:
1. شك در چيزى كه محلّ به جا آوردن آن، گذشته است، مثل آنكه كسى در ركوع شك كند كه حمد را خوانده يا نه;
2. شكّ بعد از سلام نماز;
3. شكّ بعد از گذشتن وقت نماز;
4. شكّ كثيرالشّك يعنى كسى كه زياد شك مى كند;
5. شك امام در شماره ركعتهاى نماز در صورتى كه مأموم، شماره آنها را بداند و همچنين شكّ مأموم، در صورتى كه امام شماره ركعتهاى نماز را بداند;
6. شكّ در نماز مستحبّى.
برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
